«Στοίχημά μου είναι να μπορέσω να διαβάσω στον γιο μου ένα παραμύθι»: Ο Σπ. Γιαννιώτης μιλά για τη δυσλεξία

Ο ολυμπιονίκης της κολύμβησης Σπύρος Γιαννιώτης δεν είναι η πρώτη φορά που μιλά για τη δυσλεξία που τον ταλαιπωρεί όμως στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ μίλησε εκτενώς για το γεγονός αυτό και αποκάλυψε πολλές πτυχές της παιδικής του ηλικίας που στιγματίστηκαν από το εμπόδιο που έθετε αυτή η μαθησιακή δυσκολία. Αναφέρθηκε στο φόβο που ένιωθε κάθε φορά που έπρεπε να γράψει ή να διαβάσει ένα κείμενο, το πώς διαγνώστηκε τελικά ότι είναι δυσλεκτικός και εξέφρασε ανοιχτά τα συναισθήματα που νιώθει τώρα που ως μπαμπάς μικρού παιδιού καλείται να του διαβάσει ένα παραμύθι ή να του αφηγηθεί μια ιστορία και κομπιάζει.

Αυτή είναι η συγκλονιστική συνέντευξή του για τον  δύσκολο αγώνα που έδωσε με τη δυσλεξία στο σχολείο αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ως ενήλικας δυσλεκτικός

Τόσο δύσκολη ήταν η παιδική ηλικία σας στην Κέρκυρα;

Ακούγεται λίγο μακάβριο, αλλά, ναι, ήταν σκοτεινά και ένα μεγάλο μέρος της πολύ πολύ δύσκολο. Το σχολείο για ένα παιδί υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Είχαμε μια συζήτηση με την Ισμήνη, τη γυναίκα μου, και μου λέει «πω πω, πώς μου αρέσει που μυρίζει έτσι το βιβλίο όταν άνοιγαν τα σχολεία». Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτή η μυρωδιά μού θύμιζε το «δεν θέλω, δεν μπορώ, πώς θα βγάλω το σχολείο, τι θα πουν». Ημουν κακός μαθητής όχι επειδή δεν ήθελα να διαβάσω, αλλά επειδή είχα μαθησιακή δυσκολία. Είχα δυσλεξία. Αυτό μετέτρεπε το σχολείο σε εφιάλτη. Ο Σεπτέμβριος για μένα είναι ακόμη ο χειρότερος μήνας. Μπορεί ν” ακούγεται υπερβολικό, αλλά για ένα παιδί που ξέρει ότι θα πάει στο σχολείο και θα έχει ν” αντιμετωπίσει αυτόν τον Γολγοθά δεν είναι καθόλου εύκολο».

Ποια είναι η χειρότερη στιγμή που ζήσατε;

Πρώτη δημοτικού – σαν και τώρα το θυμάμαι – δεν μπορούσα να γράψω σωστά τις γραμμούλες που μας έβαζαν ν” αντιγράψουμε. Μια άλλη φορά, στην Ε” Δημοτικού, που όπως πάντα είχα διαβάσει, με σηκώνει ο δάσκαλος στην τάξη να πω μάθημα. Με έπιασαν τα κλάματα, γύρισα σπίτι, ήμουν ράκος. Μια ζωή θυμάμαι να προσπαθώ να διαβάσω και να μάθω και να μην τα καταφέρνω. Δεν ήμουν ένας αδιάφορος μαθητής που δεν αγαπούσε το σχολείο και τα μαθήματα. Απλώς δεν μπορούσα εξαιτίας των μαθησιακών δυσκολιών, οι οποίες δεν είχαν εντοπιστεί, να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του σχολείου. Αυτό έκανε τη ζωή μου αφόρητη. Ημουν ένα δυστυχισμένο παιδί. Ηταν εφιάλτης όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι για να σηκωθώ να πάω σχολείο. Ενιωθα πολύ μειονεκτικά.

Αυτό δημιουργούσε προστριβές και με τους γονείς σας;

Σαφώς. Η μητέρα μου ήταν πιο συγκαταβατική, αλλά ο πατέρας μου πιο αυστηρός, όπως ενδεχομένως όλοι οι γονείς. Τώρα καταλαβαίνω την πίεση που μου ασκούσε αφού και ο ίδιος για πολλά χρόνια δεν γνώριζε. Οταν έμαθε τον λόγο που δυσκολεύομαι, έκανε στροφή 180ο απέναντί μου.

Πότε εντοπίσατε το πρόβλημα;

Στο γυμνάσιο το κατάλαβε μια καθηγήτρια από τη γραφή μου. Με βοήθησε πολύ, αλλά τότε είχα ήδη διαμορφώσει τον χαρακτήρα. Ηρθα Αθήνα, έκανα κάποια τεστ και φυσικά κάπως βελτιώθηκα. Αλλά όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό γιατί είχα κατεβάσει ρολά. Είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου. Επηρέασε τον χαρακτήρα μου. Αλλά από την άλλη με έκανε πιο δυνατό και με έσπρωξε στον αθλητισμό για να βρω την αυτοπεποίθηση που δεν είχα ως παιδί. Το κολύμπι μού έδωσε διέξοδο. Για πολλά χρόνια δεν ήθελα ούτε να γράψω, ούτε να διαβάσω. Στη Γυμναστική Ακαδημία στη Θεσσαλονίκη μπήκα λόγω διάκρισης. Δεν μπορώ να διαβάσω ανοιχτά ένα κείμενο.

Και τώρα;

Ένα στοίχημά μου είναι να μπορέσω να διαβάσω στον γιο μου ένα παραμύθι, αλλά όπως πρέπει, με αφήγηση. Να χρωματίζω τη φωνή μου, να κάνω σωστές παύσεις, να έχω τη σωστή ένταση στη φωνή. Πριν του διαβάσω τώρα κάτι – που είναι δύο ετών – το διαβάζω τρεις φορές μέσα μου. Θέλω να βελτιωθώ για να μην μου πει αργότερα «μπαμπά, άσε θα σ” το διαβάσω εγώ». Η μεγαλύτερή μου πρόκληση είναι να μπορώ να είμαι σε θέση να τον βοηθάω στα μαθήματα. Δουλεύω πολύ πάνω σε αυτό. Προσπαθώ με διάφορους τρόπους να εκπαιδεύσω προς εκεί το μυαλό μου. Οταν μου ζητούν τα παιδάκια να τους υπογράψω αυτόγραφο τρέμω μην κάνω κανένα λάθος. Θυμάμαι μια φορά που ένας μικρός είχε ένα περίεργο όνομα και με είδε που δυσκολευόμουν. Τότε με ευγένεια και χαμόγελο μου λέει: «Είναι δύσκολο. Ολοι με ρωτάνε πώς γράφεται». Και μου είπε ένα ένα τα γράμματα.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ