«Δεν θέλω περισσότερα παιδιά, θέλω περισσότερο χρόνο»

«Ω Θεέ μου, είναι αγόρι! Θα αποκτήσουμε αγόρι!», αναφώνησα δυνατά καθώς ο σύζυγός μου κι εγώ καθίσαμε ο ένας απέναντι από τον άλλον στο τραπέζι, και ανοίξαμε τον φάκελο με τον υπέρηχο για να μάθουμε το φύλο του μωρού», γράφει η μαμά-blogger Katy Jackman στο sheknows.com. «Το χαμόγελο στο πρόσωπο του συζύγου μου, η υπερηφάνεια και ο ενθουσιασμός που αισθάνθηκε, μαρτυρούσαν την έντονη επιθυμία του για αγόρι. Τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα, «Νόμιζα ότι θα ήταν ακόμη ένα κορίτσι», ψιθύρισε.

«Ένα μικρό αγόρι! Το μικρό αγόρι της μαμάς!», σκέφτηκα καθώς καθόμουν ήσυχα στο καθιστικό μου, με τα χέρια μου να χαϊδεύουν την κοιλιά μου με κυκλικές κινήσεις. Ο ενθουσιασμός μας ήταν ολοφάνερος! Έπειτα από δύο κοριτσάκια μέσα σε 3 χρόνια, περνούσαμε ξαφνικά σε ένα άγνωστο μονοπάτι. Ήρθε η ώρα να αποθηκεύσω τα κοριτσίστικα ρούχα στο υπόγειο, να βάψω το ροζ δωμάτιο με τις πεταλούδες στον τοίχο, να αγοράσω ρούχα για μικρά αγοράκια που πάντα θαύμαζα στα μαγαζιά, φοβισμένη ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να το κάνω!

Λίγους μήνες αργότερα, με μια ντουλάπα γεμάτη αγορίστικα ρούχα και ένα παιδικό δωμάτιο σε γκρι και γαλάζιες αποχρώσεις, είχαμε φέρει στο σπίτι τον μικρό μας και ήξερα, βαθιά μέσα στην καρδιά μου, ότι αυτό ήταν το τελευταίο μωρό που θα φέρναμε από το νοσοκομείο στο σπίτι. Οι πόνοι του τοκετού που ένιωσα πριν από μερικές ημέρες ήταν οι τελευταίοι που βίωσε το σώμα μου, καθώς προετοιμαζόμουν να φέρω μια ακόμη ζωή στον κόσμο, το κενό που ένιωθα στην κοιλιά μου έπειτα από εννέα μήνες θα ήταν πλέον μόνιμο, το πρώτο κλάμα και οι πρώτες αναπνοές του γιου μου ήταν οι τελευταίες που θα άκουγαν τα αυτιά μου!

Χρειάστηκαν μερικοί μήνες πριν αισθανθώ αρκετά δυνατή για να πω αυτές τις λέξεις δυνατά, ακόμα φοβισμένη ότι θα μετάνιωνα μόλις έβγαιναν από τα χείλη μου, αλλά ήξερα ότι ήταν μια συζήτηση που έπρεπε να γίνει. Από τη στιγμή που ανοίξαμε αυτόν τον φάκελο, γνωρίζαμε ότι η οικογένειά μας ήταν πλήρης, ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής μας έφτασε στο τέλος.

Αυτό που τελικά συνειδητοποίησα είναι ότι δεν θέλω περισσότερα μωρά. Αυτό που θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι περισσότερος χρόνος με τα παιδιά που ήδη έχω. Δεν θέλω να γίνω μητέρα ξανά. Θέλω να γυρίσω πίσω στη στιγμή που για πρώτη φορά έγινα μαμά και κράτησα το όμορφο κοριτσάκι μου στην αγκαλιά μου. Δεν έχω καμία επιθυμία να ακούσω άλλο ένα μωρό να κλαίει στη μέση της νύχτας. Θέλω να επιστρέψω εγκαίρως στις νύχτες όπου το μεσαίο παιδί μου έκλαιγε από τους κολικούς κι εγώ το κρατούσα σφιχτά για να το ηρεμήσω, αντί να νιώθω απογοητευμένη και εξαντλημένη από την έλλειψη ύπνου. Δεν χρειάζεται να ακούσω άλλο ένα παιδί να λέει τα πρώτα του λόγια, αλλά θα έδινα τα πάντα για να περάσω μια ολόκληρη μέρα απλά για να κάθομαι και να ακούω το 2χρονο παιδί μου να προσπαθεί να μιλήσει με την πιο γλυκιά φωνή που έχω ακούσει ποτέ! Δεν θέλω να θηλάσω άλλο ένα μωρό. Θέλω να γυρίσω στην τελευταία φορά που θήλασα τον γιο μου και να τον κρατήσω λίγο πιο κοντά μου, να απολαύσω κάθε τελευταίο δευτερόλεπτο του θηλασμού.

Θυμάμαι να σκέφτομαι -τις μέρες που ήταν τόσο κουραστικές και σκληρές κι ένιωθα ότι είχα αποτύχει με κάθε τρόπο- ότι «είναι μικρά, δεν θα θυμούνται αυτές τις μέρες». Αλλά αυτό που δεν κατάφερα να συνειδητοποιήσω είναι ότι, όσο γρήγορα θα ξεχάσουν τις μέρες που με παρακολουθούσαν να συμμαζεύω το σπίτι σε έξαλλη κατάσταση, τόσο γρήγορα θα ξεθωριάσουν από τη μνήμη τους κι εκείνες οι συνηθισμένες, ήσυχες, όμορφες στιγμές που αγκαλιαζόμασταν και διαβάζαμε τα αγαπημένα τους παραμύθια στον καναπέ.

Η συνειδητοποίηση ότι η οικογένειά μας είναι πλήρης είναι τόσο γλυκόπικρη. Κρατώντας αγκαλιά τα νεογέννητα ανίψια μου, αισθάνομαι τα χέρια μου να τρέμουν από συγκίνηση και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά από τη λαχτάρα! Πηγαίνοντας στα baby showers των κολλητών μου, νιώθω πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό και τη χαρά που ένιωθα όταν μετρούσα τις ημέρες μέχρι την ημερομηνία του τοκετού! Βλέποντας ένα μικρό παιδί που σκοντάφτει στο πάρκο, πάντα αισθάνομαι την ίδια αγωνία όπως την πρώτη φορά που τα μωρά μου έφυγαν από την αγκαλιά μου και στάθηκαν μόνα στα πόδια τους!

Τα μωρά έχουν τη δύναμη να θεραπεύουν, να δίνουν νόημα στη ζωή μας, να μας αναγκάζουν να ωριμάσουμε πιο γρήγορα, να μεταμορφωνόμαστε σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και να αισθανόμαστε τόση χαρά όση ποτέ άλλοτε! Αλλά ξέρω, με κάθε κύτταρο στο σώμα μου, ότι ένα ακόμη μωρό θα με έκανε να νοσταλγήσω το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να πάρω πλέον πίσω -περισσότερο χρόνο!».