Σήμερα ήταν η μέρα της σχολικής φωτογράφισης και φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που η 10χρονη κόρη μου όχι μόνο το θυμήθηκε, αλλά και αποφάσισε να επιλέξει με ιδιαίτερη προσοχή τα ρούχα που θα φορούσε. Υπό άλλες συνθήκες θα ωρυόμουν: Φόρεμα με στρασάκια στο σχολείο; Για μία μαθητική φωτογράφιση; Όμως σήμερα αποφάσισα να μην παρέμβω. Για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες στις οποίες ζούμε τον τελευταίο καιρό, την φάση προεφηβείας και ανακάλυψης του εαυτού στην οποία βρίσκεται η κόρη μου και κυρίως: Γιατί δεν άξιζε να έρθω σε ρήξη μαζί της ΚΑΙ για αυτόν τον λόγο.
Η Rachel Macy Stafford, μία από τις πιο ευπώλητες συγγραφείς της Νέας Υόρκης, είναι δημόσια ομιλήτρια και δασκάλα ειδικής αγωγής. Σε πρόσφατη ανάρτησή της περιγράφει μία προσωπική επιτυχία στην σχέση της με την έφηβη κόρη της, την οποία αξίζει όλοι να διαβάσουμε γιατί θα καταλάβουμε πολλά:
“Τη μέρα που έλαβα ένα μήνυμα από μια μητέρα για την ανύπαρκτη σχέση της με τον έφηβο γιο της, η 12χρονη κόρη μου ζήτησε να την βοηθήσω σε ένα πρότζεκτ που είχε να κάνει για το μάθημα φυσικής του σχολείου. Το έκανε μόνη της, απλά έπρεπε να κόψει κάτι με λεπίδι, οπότε για λόγους ασφαλείας κάτσαμε να το κάνουμε μαζί στο πάτωμα. Καθώς έκοβα έρχονταν στο μυαλό μου τα λόγια της μητέρας:
-Μα μυρίζει η ανάσα του, να μην του το πω;
-Μα πρέπει να κάνει μπάνιο, είναι κακό να το επισημάνω;
-Μα δεν θυμάται ποτέ να κάνει αυτά που πρέπει, του τα λέω εγώ, τι να κάνω;
(συνέχισα να κόβω)
Δεν γνώριζα προσωπικά τη γυναίκα που με προσέγγισε απελπισμένη, αλλά ήξερα ακριβώς τι της συνέβαινε. Άκουγα τα λόγια της σαν να είναι δικά μου. Από προσωπική πείρα ξέρω ότι οι προθέσεις της είναι αγνές -πιστεύει, ότι με τα σχόλια αυτά θα βοηθήσει τον γιο της να ‘ταιριάξει’ ή να γίνει πιο υπεύθυνος. Όμως, στην πραγματικότητα, όχι μόνο είναι εντελώς αναποτελεσματικά, μα και φυτεύουν τον σπόρο της αυτο-αμφισβήτησης στο παιδί, ενώ τον απομακρύνουν από την ίδια. Η γυναίκα ήθελε να ξέρει αν υπάρχει ελπίδα να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ τους. Της είπα πως υπάρχει.
Σταμάτησα να ‘κόβω’ το πνεύμα της κόρης μου πριν από 9 χρόνια, όταν άρχισε να τραβά τα χείλια της τόσο που έφταναν να ματώσουν και όταν βλέμμα της ήττας απέκτησε μόνιμη θέση στα μάτια της. Το άλλοτε χαρούμενο παιδί μου, το οποίο δεν δίσταζε να μοιράζεται μαζί μας τις δημιουργικές ιδέες του και να παίρνει ρίσκα, έγινε θλιμμένο, αγχώδες και ‘κλειστό’. Οι διορθώσεις μου, άλλοτε με λόγια, άλλοτε με ενοχλημένο ύφος και άλλοτε με φωνές, οι διαρκείς κριτικές μου, έγιναν η εσωτερική φωνή της κόρης μου και έκαναν μεγάλη ζημιά τόσο στην ίδια όσο και στην σχέση μας.
Η φράση ‘μόνο αγάπη σήμερα’ που ήρθε στο μυαλό μου ένα ήσυχο πρωινό που αναρωτιόμουν τι έπρεπε να κάνω, ήταν αυτό που μας έσωσε. Ήταν το πρώτο βήμα για να αλλάξω τον επικριτικό εσωτερικό μου διάλογο σε κουβέντες με περισσότερη αγάπη και κατανόηση. Λίγες μόνο ημέρες μετά τη νέα αυτή προσέγγιση, συνειδητοποίησα κάτι τρομερό: Το ότι μία επικριτική σκέψη έρχεται στο μυαλό μου δεν σημαίνει, ότι πρέπει και να την εκφράσω, να την δείξω ή να την μεταφέρω σε κάποιον που αγαπώ. Συνειδητοποίησα, ότι μπορώ να αναγνωρίσω αυτή την αρνητική σκέψη και να την αφήσω να φύγει, ώστε κάτι πιο ελπιδοφόρο, κάτι πιο βοηθητικό ή ανακουφιστικό θα πάρει την θέση της.
Με αυτή τη συνειδητοποίηση, μπορούσα να κάνω πίσω και να αφήσω το παιδί μου να πάρει τις αποφάσεις του χωρίς σχόλια και κριτική. Καθώς ενσωμάτωνα αυτές τις σκόπιμες παύσεις, παρατήρησα ότι η κόρη μου συχνά καταλάβαινε και διόρθωνε το πρόβλημα μόνη της. Καθώς μάθαινε και μεγάλωνε, άνθισε χάρη στο γεγονός, ότι είχε τον χώρο να προσπαθήσει, να παραπατήσει και να προσπαθήσει ξανά, χωρίς να έχει κάποιον διαρκώς να την παρακολουθεί.
Η κόρη μου είναι 17 ετών σήμερα και, φυσικά, θα υπάρξουν στιγμές που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά πλέον έμαθα να θέτω τους προβληματισμούς μου με τρόπους που μας φέρνουν κοντά, δεν μας απομακρύνουν. Έτσι, συχνά θυμάμαι, ότι μαθαίνω μαζί με την κόρη μου και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ καλά, δεδομένου του πώς ξεκίνησα.
Όταν θυμάμαι πώς ήμασταν παλιά, σίγουρα μετανιώνω για τη στάση μου, όμως επιλέγω να ζω στο σήμερα, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που κατέκτησα, τα οποία δημιουργούν έναν καλύτερο τρόπο. Ακούγοντας και απαντώντας χωρίς κριτική, χωρίς προσβλητική σχόλια ή αδιαφορία, η κόρη μου και εγώ δενόμαστε. Και μέσω αυτής της ανακουφιστικής ανταπόκρισης, έχουμε γεφυρώσει το χάσμα μας και έχουμε βρει τον δρόμο μας η μία προς την άλλη…
Όλα ξεκινούν τη στιγμή που αποφασίζουμε να σταματήσουμε να ανησυχούμε για το πώς φαινόμαστε εμείς ως αντανάκλαση της εικόνας των παιδιών μας, της συμπεριφοράς ή των επιτευγμάτων τους, και αρχίσουμε να επικεντρωνόμαστε στο πώς η άνευ όρων αγάπη και στήριξή μας αντανακλά σε εκείνα.”
Διαβάστε ακόμα: Πώς αντιμετωπίζονται οι εντάσεις στην εφηβεία
