Υπάρχει κάτι χειρότερο από μια μάνα δολοφόνο που αν δεν αντιμετωπίσουμε δεν έχουμε καμία ελπίδα ως κοινωνία

Υπάρχει κάτι χειρότερο από μια μάνα δολοφόνο που αν δεν αντιμετωπίσουμε δεν έχουμε καμία ελπίδα ως κοινωνία

Έχουμε να κάνουμε με την χειρότερη υπόθεση παιδοκτονίας που έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια.

Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες που και εμείς οι ίδιοι έχουμε πλέον σιχαθεί. Έχει νόημα, όμως, να κοιτάξουμε πιο βαθιά από το εν λόγω (πρωτοφανές και εξωφρενικό) έγκλημα.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από μια μάνα δολοφόνο.

Υπάρχει χειρότερο ακόμα και από έναν όχλο με φονικά ένστικτα, όπως αυτός που συγκεντρώθηκε χθες βράδυ έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης λιντσάροντας και γράφοντας απειλητικά συνθήματα στους τοίχους.

Υπάρχει μια κοινωνία, ένα ολόκληρο θεσμικό σύστημα, που κωφεύει όταν το πρόβλημα ουρλιάζει.

Η χώρα μας πάσχει φρικτά από παντελή έλλειψη στήριξης των νέων μαμάδων.

Η χώρα μας πάσχει φρικτά από έλλειψη ψυχιατρικής στήριξης ακόμα και των ατόμων που μπαίνουν στην διαδικασία να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια!

Η 33χρονη κατηγορούμενη ήταν μητέρα τριών παιδιών. Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους να αποκαλείται έτσι, τα γέννησε αυτά τα παιδιά. Και ίσως από εκεί να πηγάζει και όλο το πρόβλημα. Ίσως εκεί να πρέπει να εστιάσει και το κράτος μας, αν θέλει αυτό να είναι και το τελευταίο περιστατικό παιδοκτονίας στην χώρα μας.

“Είναι ψυχασθενής η 33χρονη παιδοκτόνος;” Ο ψυχίατρος κ. Δημήτρης Σούρας απαντά πως “όχι”. Εξηγεί δε πως “ο τρόπος που εκείνη μιλούσε τόσο καιρό, οι συχνές εμφανίσεις της σε δημοσιογράφους και οι συνεχείς παρεμβάσεις δείχνουν πως δεν υπάρχει ψυχιατρική νόσος. Κρατήστε το αυτό. Θα φανεί πολύ χρήσιμο στην πορεία. Θα βγάλετε τη διάγνωση μόνοι σας, αν συγκρίνετε την υπόθεση με άλλες του παρελθόντος”.

Ποια είναι, λοιπόν, η διάγνωση;

“Στην ιατρική η μάνα που γεννάει είναι κυριολεκτικά πεταμένη”

Το Infokids.gr επικοινώνησε με τον ψυχίατρο κ. Ορέστη Γιωτάκο, αναζητώντας μια απάντηση στο “γιατί” που μας καίει από την πρώτη στιγμή στην εν λόγω υπόθεση. Και ήταν αυτός που έστρεψε το δάχτυλο από το δέντρο στο δάσος. Γιατί η περίπτωση της συγκεκριμένης μάνας είναι μία -η χειρότερη; Σύμφωνοι. Πριν από αυτήν έχουν υπάρξει αμέτρητες άλλες. Και άλλες σίγουρα θα ακολουθήσουν, αν δεν αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του. Τι μας είπε ο ψυχίατρος;

“Υπάρχει ένα θέμα με τις γυναίκες που γεννάνε. Τουλάχιστον τα 1-2 πρώτα χρόνια μετά τον τοκετό. Από την εμπειρία μου έχω δει άπειρες γυναίκες που τα αίτια των παθήσεών τους πηγάζουν από την διαδικασία αυτή -πρόκειται για έναν συνδυασμό ορμονών και άγχους. Εκατομμύρια γυναίκες υπάρχουν στον κόσμο που η παθολογία τους οφείλεται στο διάστημα αυτού του ενός – δύο ετών.

Θα πρέπει, λοιπόν, να προσέχουμε πάρα πολύ τις γυναίκες κατά τους μήνες αυτούς. Τι εννοώ να τις προσέχουμε; Να είναι θεσμοθετημένο να υπάρχει μια παρακολούθηση και μια στήριξη στις νέες μητέρες. Οι γυναίκες με το που γεννάνε είναι κυριολεκτικά πεταμένες. Δεν τους δίνουν τη σημασία που έχουν ανάγκη. Όλοι κοιτούν το παιδάκι -οι παιδίατροι, οι μπαμπάδες, οι παππούδες- και στη μάνα (κατά τη γενική εικόνα) δεν δίνει κανένας σημασία.

Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει ένα γενικότερο πλαίσιο, ακόμα και από τα θρανία της ιατρικής σχολής, ακόμα και ένα μάθημα ίσως, σχετικά με τη μεταγεννητική φροντίδα της μητέρας. Να υπάρχουν, βέβαια, και οι αντίστοιχες δομές, αλλά να είναι και οι γιατροί ευαισθητοποιημένοι. Αυτή η μάνα, όπως είδαμε, πήγε σε γιατρό, όμως κανείς δεν της έδωσε σημασία. Και έχουμε καθημερινά χιλιάδες τέτοια περιστατικά. Χιλιάδες μανάδες γεννάνε και είναι με κατάθλιψη. Τις βλέπει ποτέ κανείς;

Χρειάζεται, λοιπόν, μια θεσμοθετημένη ολιστική μεταγεννητική-περιγεννητική φροντίδα για τη μάνα για 1-2 χρόνια”.

Σχολιάζοντας, λοιπόν, την περίπτωση της 33χρονης κατηγορούμενης, η οποία επί εννέα έτη έφερνε στον κόσμο παιδιά, τα οποία τα τελευταία τρία έτη ξεψυχούσαν το ένα μετά το άλλο, ο κ. Γιωτάκος καταλήγει: “οι απορίες λύνονται πολύ εύκολα αν μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί το δάσος.”

“Υπάρχει σε όλη την Ελλάδα τεράστιο πρόβλημα αντιμετώπισης της κακής ψυχικής υγείας των ανθρώπων”

Στις αρχές του περασμένου μήνα, το Infokids.gr δημοσίευσε ένα ακόμα τραγικό συμβάν. Αυτό της νοσηλείας ενός βρέφους μόλις δύο μηνών, αφού η ίδια του η μάνα το χτύπησε -για την ακρίβεια του ταρακούνησε με μεγάλη δύναμη. Η γυναίκα είχε, αν μη τι άλλο, τη συνείδηση να επικοινωνήσει με το Χαμόγελο του Παιδιού και να παραδεχτεί η ίδια το παρολίγον θανατηφόρο λάθος της. Όπως αργότερα έγινε γνωστό, η γυναίκα είχε ζητήσει κατ’επανάληψη ψυχιατρική βοήθεια μετά την γέννηση του μωρού της και δεν την είχε λάβει.

Σε επικοινωνία μας τότε με τον κ. Κώστα Γιαννόπουλο, φανερά αναστατωμένος, ο ίδιος είχε σχολιάσει: “Υπάρχει σε όλη την Ελλάδα τεράστιο πρόβλημα αντιμετώπισης της κακής ψυχικής υγείας των ανθρώπων. Όταν έρχεται σε εσένα κάποιος και σου ζητά βοήθεια πρέπει να παρέχεις αυτή τη βοήθεια! Γι’αυτό τον λόγο έχουμε ακραία φαινόμενα και στα παιδιά και στους ενήλικες. Δεν αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι που έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας!”

Να θυμηθούμε, αντιστοίχως, ότι και η Ρούλα είχε εισαχθεί τρεις φορές στη νευρολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Πάτρας. Το μωρό της, η Ίρις, τότε ήταν μόλις τριών μηνών. Οι γιατροί είχαν προχωρήσει σε διάφορες διαγνώσεις, για να καταλήξουν τελικά στο ότι πρόκειται για “προβληματική προσωπικότητα” και να την στείλουν ξανά στο σπίτι της.

Εύλογα, βέβαια, αναρωτιέται κανείς: Πού ήταν ο σύζυγος, η μητέρα της, η αδερφή της τότε; Τι υποστηρικτικό πλαίσιο είχε αυτή η προβληματική προσωπικότητα; Γιατί δεν αναζήτησαν αλλού βοήθεια;

Δηλώνουμε συγκλονισμένοι από το αποτρόπαιο έγκλημα. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε “πώς έκανε μια μάνα κάτι τέτοιο” (πώς κάνει οποιαδήποτε μάνα κακό στο παιδί της). Όμως δεν αναρωτιόμαστε πώς ΔΕΝ θα ξαναγίνει κάτι τέτοιο.

Μας νοιάζει να ικανοποιήσουμε το αίσθημα δικαίωσης. Διψάμε για εκδίκηση. Όμως χωρίς να αποδίδονται οι σωστές ευθύνες θα συνεχίσουμε να “παίρνουμε” τα εγκλήματα που μας αξίζουν.

(κεντρική φωτό: Η Μήδεια στο Χρυσό της Άρμα, από τον Germán Hernández Amores)

Διαβάστε ακόμα:

Μαμά, θα γίνει πόλεμος;

“Κορίτσι μου, σε λένε π*** και εσύ τους κάνεις likes!”

Ιδιαίτερα στα… ιδιαίτερα!: Φταίνε τα 2 χρόνια τηλεκπαίδευσης, το ελληνικό σχολείο ή… εμείς;